Spokend mooi

Vannacht was ik aan het fietsen naar huis en ik fietste langs een weiland. Het was stil en rustig, maar het weiland zag er door alle damp heel mooi uit, bijna spookachtig en dit bracht me op allerlei gedachten. 

Het leek alsof er allemaal wolken boven het weiland lagen, je zag bijna niks. Het was best rustgevend. Het gezicht was prachtig, en ook de stilte zorgde ervoor dat je je eigen gedachten perfect kon horen. Toch was het ook spookachtig. Het idee dat je er niet doorheen kon kijken en niet wist wat er achter zat, gaf me toch een beetje een gek gevoel.

Het gekke gevoel nam erger aan toen de mist verder dreef over het fietspad, ik zag bijna niks. Het leek alsof ik door wolken reed, en het was dan wel niet beangstigend, maar ik had wel een benauwd gevoel. Het voelde alsof je er echt uitmoest, alsof ik werd vastgehouden. Ik begon daardoor na te denken hoe dat eigenlijk kan door zo'n simpel iets.

Het idee om vast te zitten heb ik nooit heel fijn gevonden. Ik ben iemand die haar vrijheid wel echt nodig heeft en daardoor graag van dingen verander. Dit merkte ik op vakantie ook. Ik ben het gewend om rond te trekken, en toen ik daar op 1 plek zat merkte ik dat ik dat heel erg miste. 

Ik kwam tot de conclusie dat ik mijn vrijheid heel erg waardeer en ontzettend blij ben de vrijheid te hebben om te gaan en staan waar je wilt, zelf je keuzes te kunnen maken en je mening kunnen geven. Het is toch best belangrijk, je kunt niet altijd vastgebonden zitten. 

Met andere woorden, iedereen zou hierin de keus moeten hebben, alleen is dit jammer genoeg nog niet het geval. Dus mijn idee is dat als het voor mezelf belangrijk is, moet ik toch ook een steentje bij kunnen dragen voor mensen die dit niet hebben.

Soms kan een bepaald landschap je toch op bepaalde gedachten zetten. Xx